Als ik je maar 1 tip mocht geven... Waar moet een goed assessment aan voldoen?

Je bent ambitieus, je hebt lef, je draagt een goed pak, je haren zitten goed, en dan kom je zo’n assessmentbureau binnengewandeld.

Dat begin gaat nog wel.
Een leuke test-assistent brengt je naar een kamer waar jij allerlei tests zult gaan maken en voorbereiden. Je hebt zelfvertrouwen, geen angsten over je vermogens, maar gedurende de dag bekruipt je toch een wat onaangenaam gevoel, een gevoel van lichte, maar niet-aflatende spanning.

Best wel vermoeiend, en kun je je spanning af en toe laten zakken? Als je een sigaretje gaat roken, wordt dat gezien? Of meegewogen? Als je geen vragen hebt? Of juist te veel? Je hebt eigenlijk geen idee.

Dan komt het rollenspel. 20 minuten krijg je ongeveer om de voorbereiding te lezen.  Hoe ga je het insteken, wat voor gesprekspartner krijg je zo direct voor je, welke voorinformatie staat er in je voorbereiding, welk beeld kun je je er van vormen?
Je mag je aantekeningen meenemen, dat is mooi, want het is best wel veel informatie! Kun je er tijdens het gesprek toch nog op terugvallen.

Je wordt opgehaald door de psycholoog, in een rollenspelkamer neergezet en dan komt je gesprekspartner binnen. Of die zit er al. Een acteur of actrice. Misschien moet je ineens schakelen, had je op een man gerekend, of juist op een vrouw.
En dan?
Je hebt je goed voorbereid, dus je gaat vol goede moed van start. Balen dat je zo’n droge mond hebt, of je hakkelt wat, of je lacht op de verkeerde momenten: toch zenuwachtiger dan je dacht.

Er zitten 1 of  2 mensen te kijken hoe jij een gesprek zit te voeren. Ze schrijven. Je gesprekspartner doet niet wat je verwacht, is vervelend, maakt het je moeilijk, waarom krijg je je vinger er niet achter?
Je komt nogmaals met je voorstel, nu wat anders verwoord, je geeft nogmaals aan dat je het er niet mee eens bent, je vraagt nogmaals of de ander mee wil denken. Er komt niet de respons waar jij wat mee kunt. Je sluit het zo goed en zo kwaad als het gaat af.
Niet helemaal een K* gesprek, maar heel erg tevreden ben je ook niet.

Wat ging er mis? Wat had je kunnen doen om een veel beter gevoel over te houden aan dat gesprek?

1 troost: vele professionals als jij doen het precies hetzelfde, en kampen met de zelfde moeilijkheid. Het is ook niet niks om je in 20 minuten voorbereiding een bepaalde werksituatie voor te stellen, en in het gesprek dat levendig te maken, en ook nog het resultaat te boeken dat je voor ogen hebt!

Nóg een troost: Gelukkig zijn er een aantal dingen die ik jou kan vertellen, die je een grote voorsprong zullen geven in het assessment wat je binnenkort gaat doen!

Echt het aller- allerbelangrijkste is:

Je zit niet ALLEEN in dat gesprek!
Dat lijkt een enorme open deur, maar het is heel belangrijk om je dat tijdens het gesprek te beseffen!

Jij hebt een agenda in dat gesprek: je gesprekspartner ook!!

Jij wil iets bereiken: jouw gesprekspartner wil dat ook!!

Het fijnste gesprek heb je als je er ook achter komt wat die ander wil, wat die ander z’n agenda is.

Dus als ik je maar 1 tip mocht geven, is dat het:
Probeer er achter te komen, wat het belang, wat de agenda, wat de angsten of wensen zijn van je gesprekspartner.

Een deel daarvan staat in je voorbereiding, daaruit krijg je een bepaald beeld. Maar klopt dat beeld?

Je hebt je live-gesprek met de acteur om dat te checken, gebruik hem/haar daarvoor!!

Pas als je weet wat beiden uit dat gesprek willen halen, kun je gezamenlijk dat gesprek tot een goed einde te brengen. (Wat overigens niet hoeft te betekenen dat beiden precies krijgen wat zij willen…)