De derde wet waaraan ieder rollenspel voldoet, is dat je altijd tijd tekort komt voor je rollenspelgesprek. ‘In het echt’ zou je voor een zelfde soort gesprek veel meer tijd nemen.
Soms moet je zelfs al in 5 minuten achterhalen wat de aard van een probleem is en tot een oplossing komen. In de meeste gevallen heb je zo’n minuut of twintig. Wat nu…?
Tijd tekort, wat doe je dan?
Dit is wat de meeste mensen doen:
- Haasten
- Sneller praten
- Minder luisteren
- Veel op de klok kijken
- Onrust uitstralen en daarmee ook de gesprekspartner beïnvloeden.
Echt heel erg logisch. Of tenminste… instinctief gesproken is het heel voorstelbaar dat je dit doet.
Je neemt de tijd niet om het standpunt van je gesprekspartner te achterhalen, de gevoeligheden te begrijpen of andere gezichtspunten te gaan zien. Wat kun je immers in zo’n korte tijd, als je ook nog je gestelde doel wilt behalen?
Maar je voelt al aankomen dat die haast ook heel erg ineffectief is!
Het ‘gesprek’ wordt eigenlijk eerder een monoloog. Eenrichtingsverkeer. Wat gebeurt er met je gesprekspartner wanneer je niet naar hem/haar luistert?
- Die raakt geïrriteerd
- Zet de hakken (nog meer) in het zand
- Voelt zich niet gehoord
- Teneergeslagen etc.
Kortweg: die krijgt hoe langer hoe minder zin in het gesprek.
Dit is de tegenwerping die ik vaak hoor:
“Maar als ik daar naar vraag, krijg ik álle ellende van de ander over me heen, dan houdt-ie nooit meer op, dan heb ik helemáál geen tijd meer…”
Tijd kopen.
De ander niet (of weinig) aan het woord laten als je weinig tijd hebt, is een instinctieve impuls. Daar heb je in de situatie van een rollenspel minder aan. Je hebt je logische verstand immers nodig!
De volgende twee inzichten kunnen je helpen dat logische verstand te gebruiken:
- Er níet naar vragen duurt. altijd. langer. Omdat je de ander mee zult moeten krijgen. Dat doet de acteur pas als je ook naar hem of haar hebt willen luisteren! En já, het klopt dat als je naar de bezwaren vraagt, dat je ze dan ook zult horen. Luister ze he-le-maal uit. Zonder op de klok te kijken. Daarna is de ander het ‘kwijt’ en kun je effectiever én met de nieuwe informatie een oplossing bespreken.
- Vergeet ook niet dat jij het gesprek kunt sturen! Dus duren de bezwaren je echt te lang, dan kun je bijvoorbeeld aangeven dat je er op een ander tijdstip meer over wilt horen. Vat in dat geval samen wat je tot nog toe hebt gehoord, en kijk of je tot een (voorlopige) oplossing kunt komen.
Hoe minder tijd je neemt voor je gespreks[artner, hoe minder spreektijd je hem/haar gunt, hoe meer tijd het je zal kosten om je doel te bereiken.
Effectief met je tijd omgaan is dus juist, en dat voelt heel tegennatuurlijk, rust nemen en de ander spreektijd geven. (ongeveer de helft van de beschikbare tijd!)
Ik ken het zelf natuurlijk ook, dat instinct om te gaan haasten wanneer je weinig tijd hebt. Heel bewust mezelf toespreken dat rondrennen als een kip zonder kop me niet zal brengen wat ik wens, helpt mij om mijn gezonde verstand te blijven gebruiken.
Oja, ik doe ook wel eens m’n vingers in een yoga-positie en dan zeg ik ‘Zennn”.
Maar het meest helpt mij de wetenschap dat ik baas ben over mijn eigen tijd, dat ik eigen keuzes kan maken, en me door niets of niemand hoef te laten opjagen.
Wat doe jij om je instinct tot bedaren te brengen en geen prooi te worden van ‘verwachtingen’?
Laat me in een reactie hieronder weten wat jíj doet én welke vragen (;-) of tegenwerpingen je hierover hebt. Als velen dezelfde vraag hebben, zal ik hier in een extra artikel op ingaan, en natuurlijk zal ik ook op jullie reacties antwoord geven.
Ik verheug me jullie te horen.
