Gisteren had ik een assessment-kandidaat voor me die álles goed deed. Het was een goed assessment.
Hij zag er goed en verzorgd uit, was voorkomend, intelligent, maakte gemakkelijk een praatje, had durf, lef en zelfvertrouwen. Z’n gesprekstechnieken waren flawless,
een geoliede machine.
En toch hadden we twijfels…
Omdat het té keurig is, té netjes. Je gelooft het niet meer.
Een assessor zegt dan: ‘Ik heb hem/haar niet echt gezien’.
En dat wordt beschouwd als een risico…
En hoe tegenstrijdig dat ook mag voelen, het kan zijn dat je een negatief advies krijgt, ondanks dat je alles wat je geleerd hebt precies hebt toegepast. De angel zit hier in het woordje ‘precies’.
Dáár vind je het belang van authenticiteit! Een veel gebruikte ‘competentie’, maar vaak moeilijk uit te leggen.
Geen gesprek verloopt precies ‘volgens de regels’. In een assessment hoeft dat ook niet.
Sterker nog: het is juist heel inzichtgevend om te zien hoe jij omgaat met een onverwachte wending, hoe je omgaat met een door jezelf ‘onhandig geplaatste opmerking’, om te zien wat je ‘natuurlijke zelf’ is.
Let op: ik zeg niet dat je onvoorbereid naar je assessment moet gaan, je zou wel gek zijn!
Maar wordt geen ‘technieken’-machine, en pas technieken op jouw manier toe.
