Hoe een assessment leuk kan zijn?
Tijdens een assessment wordt er geprobeerd een objectief beeld van jou te schetsen. Alleen deze zin is al stressvol voor zo’n 70% van de assessment-kandidaten. En de titel van dit stuk ongeloofwaardig.
Hoe kan dat nou?
Kijk of je iets herkent:
Te vuur en te zwaard verdedigen:
- Wat moest ik anders?
- Als de situatie anders was geweest ja dan…
- Als ik er meer tijd voor had gehad, ja dan…
- Ik zat muurvast, ik had geen enkele andere optie!
Of je valt jezelf aan met gif en venijn:
- Ik bak er toch niks van.
- Ik ben weer eens de enige die hier moeite mee heeft
- Als ik toegeef dat ik dit moeilijk vindt zal iedereen begrijpen wat een mislukkeling ik ben
- Ooit komen ze erachter dat ik dit eigenlijk helemaal niet kan
‘Beterschap’ beloven:
- Wéér vergeten, volgende keer onthoud ik het! Nee echt!
- Ja ik weet het, ik heb dat wel vaker als feedback gekregen, en ik ga er serieus mee aan de slag!
- Ik denk dat je gelijk hebt, hier moeten we allemaal wat mee.
- Komt goed!
Bij de ander leggen:
- Ja sorry, ik ben ook een lul. Kun je me vergeven?
- Je bent zelf natuurlijk ook niet helemaal vrij te pleiten.
- Misschien moet je eerst eens leren hoe je überhaupt feedback moet geven
- Waarom kijk je meteen naar mij?
uit mijn eigen repertoire ter behoud van het zelfbeeld:
Wat? Herken je ze állemaal? Gelukkig maar, dan ben ik niet alleen.
Objectief beoordelen
Dit soort opmerkingen leggen precies bloot hoe lastig het is jezelf objectief te beoordelen.
Je neemt jezelf waar van binnenuit: Jouw gevoelens, jouw gedachten, jouw ervaringen. Daarop baseer je het oordeel over jezelf. Je zelfbeeld. En hoe goed of hoe slecht dat zelfbeeld ook is, je bent eraan gewend geraakt, en voelt je ermee vertrouwd.
Feedback van een ander is de waarneming van jou van buitenaf. Dat kan eng en confronterend zijn, want dat vertrouwde zelfbeeld van je kan zomaar aan het wankelen worden gebracht.
- eerlijk zijn,
- toegeven,
- je kwetsbaar opstellen,
Maar ook:
- je rug rechten of
- grenzen stellen
- opkomen voor jezelf
het zijn -afhankelijk van je ervaringen- állemaal potentiële slangenkuilen! Voordat je het weet heb je een afkeuring aan je broek. En hoe licht dat misschien ook klinkt, we weten allemaal hoe zwaar het kan voelen.
Liever gebruiken we dan zinnen als hierboven om ons zelfbeeld te bevestigen ipv het bij te stellen.
"Ik ben de enige die een objectief oordeel over mezelf kan vellen, omdat Ik alleen mijn binnenwereld zo goed kent."
Maar voor een objectief oordeel is óók de blik van de buitenwereld nodig. Zolang ik denk: de rest van de wereld ‘snapt het gewoon niet’, of is onrechtvaardig, of heeft het gewoon mis, blijft mijn zelfbeeld een beetje eenzijdig.
Zó wordt het leuk:
Gelukkig kennen we dit allemaal in meer of mindere mate. Is dat geen troost! En weet je wat we ook allemaal vaak als troostrijk ervaren? ’Gezien’ te worden door een ander. Zonder veroordeling, want dan doen we zelf al zo hard, ja toch?
In je assessment wordt je bekeken én gezien én beoordeeld door een assessment-psycholoog. Hoe fijn zou het zijn als dat oordeel overeenkomt met hoe jij jezelf beoordeelt. Dus bemoedig ik je. Zoek iemand die je eerlijk iets kan teruggeven over jezelf zónder je te veroordelen. (trouwens: meestal oordeelt er niemand zo hard over jezelf dan… jijzelf)
Als jouw zelfbeeld (meer) overeenkomt met hoe de buitenwereld je ziet, hoef je nooit meer iets ‘op te houden’, je ‘beter voor te doen’. Op die manier is een assessment nooit meer eng, maar interessant, troostrijk en: leuk!
